Oliver Turvey nigdy nie był gwiazdą błyszczącą najjaśniej, ale jego obecność w padoku Formuły E przez niemal całą pierwszą dekadę tej serii uczyniła go jednym z filarów jej rozwoju. Urodzony w połowie lat osiemdziesiątych w Anglii, od najmłodszych lat fascynował się techniką i rywalizacją. Jego podejście do motorsportu było bardziej intelektualne niż emocjonalne – wolał analizę od brawury, strategię od hazardu.
Pochodzący z krainy jezior zawodnik rozpoczął karierę w kartingu, a następnie szybko piął się w górę przez kolejne szczeble wyścigowej hierarchii. Studiując jednocześnie inżynierię w jednym z najbardziej prestiżowych brytyjskich uniwersytetów, potrafił łączyć naukę z profesjonalnym ściganiem, co czyniło go wyjątkowym przypadkiem w świecie kierowców. Jego osiągnięcia w Formule Trzy i wyścigach długodystansowych zwróciły uwagę zespołów Formuły Jeden, gdzie przez pewien czas pełnił funkcję kierowcy rezerwowego.
Do Formuły E dołączył bardzo wcześnie, będąc jednym z tych zawodników, którzy pomagali budować tę serię od podstaw. Na stałe związał się z zespołem NIO, który choć nigdy nie należał do czołówki, stał się jego domem. Turvey był nie tylko kierowcą, ale także inżynierem na torze – analizował, testował, rozwijał. Jego umiejętności zarządzania energią i zdolność do wyciągania maksimum z technologicznie niedoskonałego bolidu były powszechnie podziwiane.
Choć nie odnosił spektakularnych zwycięstw, jego konsekwencja i wiedza sprawiły, że był jednym z najbardziej szanowanych zawodników w padoku. Był uosobieniem cierpliwości, zaangażowania i lojalności wobec zespołu. Dla młodych kierowców był przykładem, że kariera w motorsporcie nie zawsze musi opierać się na błysku fleszy – czasem wystarczy solidność, wiedza i niezachwiana pasja do wyścigów.
