W świecie motorsportu rzadko kiedy to inżynierowie są głównymi bohaterami. Ale gdy mowa o Osamu Goto, trudno przejść obojętnie wobec jego wpływu na rozwój japońskiej dominacji technologicznej w Formule Jeden oraz wyścigach długodystansowych. Był jednym z tych ludzi, którzy nie pojawiali się w kamerach, ale to ich decyzje decydowały o tym, czy bolid dotrze na metę, czy będzie walczył o zwycięstwo.
Goto rozpoczął swoją karierę jako inżynier mechanik w firmie Honda. Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte były okresem dynamicznego rozwoju tej marki, która coraz odważniej wchodziła na rynek europejski i amerykański, także pod kątem sportów motorowych. Goto zasłynął ze swojego udziału w projekcie silników wyścigowych, które wkrótce miały podbić świat Formuły Jeden. Jego specjalnością były układy dolotowe i konstrukcja jednostek napędowych pod kątem ekstremalnej wytrzymałości, a jego praca była fundamentem potęgi Hondy w czasach, gdy dominowała na torach razem z zespołem McLarena.
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych Osamu Goto dołączył do elitarnego zespołu McLaren-Honda, gdzie odpowiadał za integrację japońskich silników z brytyjską konstrukcją podwozia. Pracował ramię w ramię z takimi legendami jak Gordon Murray i Steve Nichols, a także z kierowcami, których nazwiska przeszły do historii – Ayrtonem Senną i Alainem Prostem. To właśnie Goto był jednym z cichych architektów okresu dominacji McLarena w Formule Jeden, kiedy to bolidy zespołu deklasowały konkurencję nie tylko mocą, ale też niezawodnością.
Po zakończeniu epoki McLaren-Honda, Goto kontynuował pracę w różnych programach wyścigowych, zarówno w Japonii, jak i za granicą. Zawsze cenił sobie jakość, precyzję i współpracę międzynarodową, która jego zdaniem była kluczem do sukcesu technologicznego. Choć rzadko wypowiadał się publicznie, jego wkład był doskonale znany w kręgach inżynierów i konstruktorów – uchodził za perfekcjonistę i człowieka, który potrafił znaleźć balans między odważną innowacją a realną wykonalnością projektu.
Osamu Goto pokazał światu, że japońska inżynieria nie musi być skromna i powściągliwa. Może być ambitna, przełomowa i gotowa rywalizować na najwyższym poziomie z najlepszymi konstrukcjami Europy. Jego dziedzictwo to nie tylko konkretne projekty, ale całe pokolenie młodych inżynierów, którzy uczyli się od niego, że technologia to nie tylko liczby – to serce każdej maszyny wyścigowej.
