W świecie motoryzacyjnej prasy specjalistycznej niewiele było tytułów, które potrafiły z taką swobodą łączyć pasję do modyfikowania samochodów z praktycznym podejściem do budżetu, warsztatu i realnego życia właściciela auta. Practical Performance Car, znany również jako PPC, był magazynem jedynym w swoim rodzaju – skierowanym nie do fanów błyszczących karoserii i najdroższych projektów showcarów, ale do prawdziwych zapaleńców, którzy woleli spędzać wieczory w garażu niż w internecie.
Magazyn powstał w Wielkiej Brytanii z myślą o ludziach, którzy chcą jeździć szybciej, mądrzej i taniej. W centrum jego filozofii zawsze znajdowało się podejście typu „zrób to sam” – redakcja stawiała na czytelników, którzy nie bali się ubrudzić rąk, sami spawali wydechy, modyfikowali zawieszenia, montowali turbiny i pisali własne mapy silników. To był magazyn pełen oleju, iskier i autentycznej mechaniki.
Na łamach Practical Performance Car pojawiały się samochody, które nie musiały być nowe, drogie ani efektowne wizualnie. Redakcja chętnie opisywała przeróbki klasycznych Mini, Fordów Sierra, Peugeotów 205, BMW E30, ale także egzotycznych konwersji, jak silnik V8 w Lotusie, turbosprężarka w starym Volvo albo motocykle Hayabusa zamontowane w kit carach. Kluczem była pomysłowość i skuteczność, nie katalogowa cena czy prestiż marki.
Magazyn miał bardzo silny komponent edukacyjny. Niemal każdy numer zawierał szczegółowe poradniki – od tego, jak zbudować własny układ dolotowy, przez modyfikacje zawieszenia, aż po analizę działania elektronicznych systemów sterowania silnikiem. Często redaktorzy opisywali własne projekty krok po kroku, dokumentując postępy i potknięcia – co czyniło lekturę nie tylko ciekawą, ale i autentyczną. Czytelnik miał poczucie, że „oni robią to tak samo jak ja”.
PPC nie uciekał też od testów – sprawdzano części, narzędzia, systemy diagnostyczne i rozwiązania warsztatowe. Artykuły były pisane przez ludzi z doświadczeniem – mechaników, inżynierów, ale też zapalonych amatorów, którzy przez lata budowali własne projekty. W magazynie panował duch wspólnoty i pasji – tu nie chodziło o poklask, tylko o radość z jazdy i satysfakcję z własnoręcznie wykonanej pracy.
Równocześnie magazyn miał też specyficzny, nieco sarkastyczny humor – typowo brytyjski, dystansujący się od nadęcia i marketingowego bełkotu. Redaktorzy potrafili śmiać się z nieudanych prób modyfikacji, komentować rzeczywistość rynku tuningowego i ironicznie podchodzić do „tuningowych trendów” promowanych przez bardziej komercyjne tytuły.
Choć Practical Performance Car nigdy nie osiągnął takiej popularności jak Max Power czy Redline, zyskał ogromną lojalność czytelników. To był magazyn dla tych, którzy naprawdę kochają mechanikę, mają swój garaż, projekt, plan i często więcej entuzjazmu niż pieniędzy. I choć jego nakład był mniejszy, wpływ – ogromny.
Ostatecznie, z powodu zmian w rynku prasowym i spadającego zainteresowania drukiem, magazyn zakończył swoją działalność w roku 2020. Był to koniec pewnej epoki, ale jednocześnie moment, w którym jego dziedzictwo zaczęło żyć własnym życiem – w blogach, forach, grupach społecznościowych i projektach kontynuowanych przez dawnych czytelników.
Practical Performance Car pokazał, że tuning to nie tylko wygląd, ale przede wszystkim inżynieria, pomysłowość i zaangażowanie. Dla wielu był to najbardziej wartościowy i inspirujący magazyn motoryzacyjny, jaki kiedykolwiek się ukazywał – bo mówił wprost: nie musisz być milionerem, żeby mieć szybkie i wyjątkowe auto. Wystarczy pasja, narzędzia i trochę wolnego czasu.
