Shinya Inoue to postać, której wpływ na stylistykę japońskiej motoryzacji trudno przecenić, mimo że jego nazwisko nie wybrzmiewa w mediach równie głośno jak innych projektantów. Przez wiele lat pozostawał w cieniu, ale to właśnie jego wizje, decyzje i dłonie ukształtowały wygląd wielu modeli, które przez dekady wyznaczały standardy elegancji i nowoczesności w japońskim przemyśle samochodowym.
Inoue zaczynał w czasach, gdy japońskie marki wciąż szukały swojej tożsamości stylistycznej, często czerpiąc wzorce z Europy i Stanów Zjednoczonych. Jednak młody projektant już wtedy miał odmienną wizję – wierzył, że piękno samochodu powinno wynikać nie z naśladownictwa, ale z wewnętrznej harmonii formy, proporcji i detalu. W jego podejściu pobrzmiewały echa tradycyjnej estetyki japońskiej – minimalizmu, szacunku do przestrzeni oraz delikatnego napięcia między tym, co pokazane, a tym, co sugerowane.
Przełomem była jego praca przy tworzeniu nowej linii stylistycznej, która po raz pierwszy zastosowała filozofię płynnych linii i subtelnego światłocienia zamiast agresywnych krawędzi. To właśnie Inoue wniósł do języka designu pojęcie emocjonalnej równowagi – samochód nie miał już tylko wyglądać nowocześnie, ale również wzbudzać uczucia.
Współpracując z zespołami inżynierów, dbał o to, by projekt nie istniał w oderwaniu od techniki. Dla niego linia nadwozia musiała wynikać z aerodynamiki, a detale wnętrza miały być funkcjonalne bez rezygnacji z elegancji. Z jego inicjatywy powstały projekty, które przez lata uchodziły za wzór spójności między technologią a stylem – samochody, które mogłyby stać w galerii sztuki równie dobrze, co na ulicy.
Wpływ Inoue nie ograniczał się tylko do projektowania. Wniósł on do kultury projektowej japońskich firm poczucie odpowiedzialności za piękno, a jego wychowankowie z szacunkiem kontynuują jego filozofię. Dziś jego wpływy są widoczne nie tylko w samochodach, ale również w sposobie myślenia o designie jako języku komunikacji z użytkownikiem.
