Stefano Domenicali nigdy nie był najbardziej widowiskowym człowiekiem w padoku, ale jego spokojna charyzma, umiejętność mediacji i przywiązanie do wartości uczyniły go jednym z najważniejszych liderów w historii współczesnej Formuły Jeden. Jego historia to opowieść o człowieku, który wyrósł z pasji do sportów motorowych, przeszedł przez wszystkie szczeble w Ferrari, by na końcu stanąć na czele całej światowej serii wyścigowej jako jej prezes. W czasach medialnych skandali, wielkich pieniędzy i nieustannego pędu, Domenicali pozostał ambasadorem zdrowego rozsądku.
Jego życie zawodowe od początku związane było z Ferrari. Pochodzący z Imoli Włoch doskonale znał tor wyścigowy, który leżał tuż obok jego rodzinnego miasta. Ta bliskość motorsportu wpłynęła na jego wybory i jeszcze przed trzydziestką trafił do struktur legendarnego zespołu z Maranello. Zaczynał w dziale finansowym, lecz bardzo szybko przeniósł się do logistyki i zarządzania sportowego. Miał dar do koordynowania działań zespołu, a jego talent nie umknął uwadze najwyższych władz Scuderii.
W dwa tysiące ósmym roku przejął kierownictwo zespołu Ferrari po Jeanie Todcie. To był czas wielkiej presji, bo Scuderia nie mogła pozwolić sobie na spadek formy. Domenicali nie zmienił stylu, pozostał człowiekiem cichym, lojalnym wobec zespołu i zawsze stawiającym grupę ponad jednostki. Choć zdobył mistrzostwo konstruktorów już w swoim pierwszym sezonie, przez kolejne lata Ferrari nie potrafiło powtórzyć tej dominacji, a każdy sezon bez tytułu był postrzegany jako porażka. Domenicali, mimo trudnych okoliczności, nigdy nie tracił panowania nad sobą, a jego spokój bywał jedynym głosem rozsądku w chwilach napięcia.
Po odejściu z Ferrari w dwa tysiące czternastym roku objął stanowisko w Audi, a następnie w Lamborghini, gdzie z powodzeniem prowadził programy związane z motorsportem i nowymi technologiami. Jego doświadczenie menedżerskie, umiejętność budowania relacji i znajomość struktur międzynarodowych sprawiły, że w dwa tysiące dwudziestym roku został mianowany prezesem Formuły Jeden.
W nowej roli Domenicali postawił na stabilizację, rozwój technologiczny i ekspansję na nowe rynki. Pod jego kierownictwem seria zyskała nowe oblicze, rozszerzając kalendarz o wyścigi w Stanach Zjednoczonych i na Bliskim Wschodzie. Był też orędownikiem wprowadzenia neutralności emisyjnej do roku dwa tysiące trzydziestego, pokazując, że Formuła Jeden może łączyć sportową pasję z odpowiedzialnością społeczną i środowiskową. Choć niektórzy krytykowali go za zbytnią komercjalizację kalendarza, to właśnie Domenicali rozumiał, że Formuła Jeden musi przetrwać jako globalna marka, a nie tylko europejski sport dla elity.
Jego styl zarządzania, pozbawiony krzyku i dramatyzmu, udowodnił, że siła nie zawsze musi być głośna. Domenicali pozostaje symbolem ery, w której profesjonalizm, cierpliwość i wartości mogą współistnieć z wielkimi pieniędzmi i naciskiem mediów. Jest jednym z niewielu liderów, którzy potrafili odnaleźć balans między tradycją a nowoczesnością.
