Zdzisław Bubowski to postać nieco zapomniana przez szeroką publiczność, ale doskonale znana każdemu, kto choć raz zagłębił się w historię polskich rajdów i wyścigów samochodowych lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Był nie tylko znakomitym kierowcą, ale również instruktorem, pedagogiem i popularyzatorem sztuki jazdy, który całe życie poświęcił doskonaleniu techniki prowadzenia pojazdów i jej przekazywaniu kolejnym pokoleniom.
Swoją karierę rozpoczął w czasach, kiedy polska motoryzacja dopiero raczkowała po wojennej zawierusze. Brak dostępu do nowoczesnych samochodów, torów i zaplecza technicznego nie był dla niego przeszkodą – przeciwnie, stał się motywacją do tego, by samemu pracować nad doskonałością jazdy, szukać rozwiązań, testować, analizować.
W rajdach i wyścigach wyróżniał się niesamowitą precyzją i umiejętnością adaptacji do każdych warunków. Był typem kierowcy analitycznego – każdy zakręt, każdy manewr miał dla niego swoje miejsce, rytm i logikę. Niezależnie od tego, czy prowadził Warszawę, Syrenę czy rajdowego Fiata, potrafił wycisnąć z maszyny wszystko, co było możliwe, nie przeciążając jej ani siebie.
Współpracował z Polskim Związkiem Motorowym, pełniąc funkcje trenerskie i instruktorskie. Szkolił młodych zawodników, prowadził wykłady z techniki jazdy, a jego metody pracy były nowatorskie jak na owe czasy – oparte na precyzji, świadomości zachowania pojazdu i odpowiedzialności kierowcy.
Jego filozofia jazdy nie polegała na brawurze – przeciwnie, uczył, że najlepszy kierowca to ten, który wie, kiedy odpuścić, kiedy wykorzystać fizykę auta, a kiedy zaufać wyłącznie własnemu refleksowi. Był też gorącym orędownikiem wprowadzenia kultury jazdy defensywnej i świadomego uczestnictwa w ruchu drogowym.
Choć w jego karierze nie brakowało sukcesów sportowych, sam Bubowski często powtarzał, że największą nagrodą jest dla niego widok kierowcy, który prowadzi samochód z rozwagą i zrozumieniem. Dzięki jego pracy wielu mistrzów kierownicy z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zawdzięczało mu nie tylko wiedzę, ale i pasję do doskonalenia się.
Zdzisław Bubowski nie szukał poklasku. Całe życie działał w cieniu reflektorów, ale jego wkład w rozwój polskiej szkoły jazdy i motorsportu jest niepodważalny. Zostawił po sobie dziedzictwo trudne do zmierzenia – zakorzenione w stylu jazdy, filozofii prowadzenia i świadomości drogowej.
